گروه پزشکی اجتماعی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران ، A_mahmoudian@med.mui.ac.ir
چکیده: (2513 مشاهده)
سابقه و هدف: در حال حاضر ۱۲۱ میلیون نفر در سراسر دنیا دچار افسردگی هستند و تقریباً ۱۱ درصد کل بیماریها را تشکیل میدهد. عزاداری (Mourning) فرآیند رفتاری است تحت تأثیر فرهنگ و اعتقادات معنوی و مذهبی که داغداری را تغییر میدهد. اگرچه عزاداری راهکار مناسبی برای مواجهه با بینشها و ارزشها است، ممکن است تهدیدی برای سلامت فرد در مواجهه با چالشهای جدید نیز باشد. در پاسخ به این سؤال، نظرات روانپزشکان را با توجه به برخورد بالینی با بیماران و آگاهی از فیزیوپاتولوژی افسردگی، درباره اثرات مراسم عزاداری در ابعاد شناختی، معنوی، سازگاری و علائم بیماری بررسی نمودیم. مواد و روشها: روش پژوهش حاضر، مطالعه توصیفی- پیمایشی بوده و جامعه پژوهش شامل ۱۰۴ نفر روانپزشک شهرستان اصفهان است که با استفاده از روش هدفمند/ در دسترس انتخاب شدند. با توجه به شرایط پاندمی کرونا ۲۰۱۹ پرسشنامه معتبر شده را از طریق فضای مجازی برای شرکتکنندگان ارسال و پاسخ آن دریافت گردید. پس از ورود اطلاعات به رایانه، دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS ۲۱ و از روشهای آماری خی دو X۲ و t.test تحلیل شده است. یافتهها: نگرش افراد مورد مطالعه درباره آثار کلی مراسم عزاداری مذهبی بر بیماران مبتلا به افسردگی مثبت بود. ۵۳/۹ درصد معتقد بودند که مراسم عزاداری مذهبی اثرات خوبی بر علائم بیماران افسرده دارد. ۶۴/۴ درصد با آثار معنوی، ۷۱/۷ درصد با آثار مثبت شناختی آن و ۵۸/۹ درصد با سازگاری بیماران موافق بودند. تفاوت نمره نگرش روانپزشکان مرد و زن درباره اثرات عزاداری مذهبی معنادار نبود. نتیجهگیری:طبق یافتههای این پژوهش و مطالعات مرتبط، به نظر میرسد عموماً نگرانی درباره شرکت بیماران در برنامه معنوی- سیاسی منطبق با فرهنگ آنان نیست و لزومی ندارد آنها را منع کرد.
Mahmoudian A, MoradizadehFard S, Mosavizadeh R. Study of psychiatrists’ attitudes in Esfahan City towards cognitive and psychological effects of depressed patients participated in religious mourning. IHJ 2020; 5 (2) :96-105 URL: http://iahj.ir/article-1-226-fa.html
محمودیان احمد، مرادی زاده فرد سینا، موسوی زاده سید روح الله. بررسی نگرش روانپزشکان شهر اصفهان درباره آثار شناختی و روانی شرکت بیماران افسرده در عزاداریهای مذهبی. نشریه اسلام و سلامت. 1399; 5 (2) :96-105